1.

-Hahaha, Miło to słyszeć. Masz może ochotę na kawę?

- Kawa o tej porze? Może następnym razem.

-No rzeczywiście. Będziesz na następnym meczu?

-Zawsze jestem.

-Hmm. I jak to się stało, że widziałem Cię tylko 3 razy?

-Widocznie nie rozglądałeś się dobrze.-Puściłam mu oczko.-Muszę już iść jest już późno, a mam kawałek do domu. Do zobaczenia.

Wyszłam z hali, w tym momencie po głowie kołatało mi się 1000 myśli i pytań. Widział mnie na

meczu? Obserwował mnie? Nie wiedziałam jakie ma zamiary, ale był bardzo miły. Zadzwoniłam do Moniki i opowiedziałam jej całą zaistniałą sytuację.

-No co ty? Niko? Naprawdę? Ale masz szczęście! Jaki on jest?-zadawała masę pytań

-Całkiem do zniesienia.-zaśmiałam się.-jest bardzo sympatyczny i śmieszny kiedy nie wie jakiego słowa ma użyć.

-Zaprosił Cię na kawę i nie skorzystałaś?! Głupia!

-Monia jest prawie 22 muszę wrócić do domu i pomóc Werce. Boję się, że może mieć problem z zaśnięciem. Poza tym gdybym wypiła tą kawę sama bym nie zasnęła.

-No tak masz rację, ale słyszę po twoim głosie, że jesteś szczęśliwa.

-I to jak.-rozłączyłyśmy się.

Dosłownie 3 sekundy po skończonej rozmowie podjechał srebrny ford z napisami Asseco Resovia

itd. Przyznam szczerze byłam troszeczkę zdziwiona, bo Nikolay raczej mieszka w przeciwnym kierunku niż jedzie. Otworzył okno i zapytał czy mnie może podwieźć. Skoro miałam taka okazję to dlaczego miałabym nie skorzystać?

-To dokąd księżniczko?-zapytał.

-Na Broniewskiego, książę. –uśmiechnęliśmy się oboje, patrząc sobie w oczy. Zawstydziło mnie to trochę.

-Przecież to bardzo daleko, chciałaś tam iść na nogach? Sama? W nocy?

-No tak nie miałam innego wyjścia, poza tym co mogłoby mi się stać?

-No nie wiem mogli Cię napaść i zrobić krzywdę.

-Eee, dużej straty by nie było.-uśmiechnęłam się, a on patrzył na mnie kamiennym spojrzeniem.-O co chodzi?

-Dlaczego tak mówisz? Przecież jesteś bardzo wartościową osobą. Odnosisz masę sukcesów.

-Skąd to wiesz?

-Podsłuchałem Cię ostatnio na naszym treningu, jak rozmawiałaś z koleżanką. Mówiłaś, że wygrałyście jakąś ligę.

-No tak Ligę siatkówki.

-Grasz w siatkówkę?-zapytał ze zdziwieniem.

-Tak, wiem to dziwne, jestem niska, ale daje sobie radę całkiem spoko.

-No widzisz, na pewno daje Ci to szczęście i odnosisz sukcesy, więc nie mów, że nie byłoby dużej straty. Tak naprawdę byłaby ogromna.

Te słowa sprawiły, że na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

Niko włączył swoja play listę i nie obeszło się bez śpiewów. Swoja drogą to świetna zabawa. Pod

Blokiem. Niko zaproponował zrobienie sobie selfie.

-To co może selfie?- popatrzył na mnie lekko unosząc brew.

-Haha jasne.

-A dostane buziaka od księżniczki?- znów uniósł brew.

-Hmm, a zasłużyłeś?-zapytałam z ironią.

-Skoro Cię tu przywiozłem to chyba tak.

-No dobrze.-na jego twarzy pojawił się uśmiech.

Zrobiliśmy zdjęcie, pożegnaliśmy się i wysiadłam z auta. Zanim weszłam do klatki jeszcze

wymieniliśmy kilka zdań. Była późna godzina, na szczęście Weronika spała. W drzwiach do mojego pokoju stanęła Ciocia Gosia.

-No żeby siatkarze przywozili Cię do domu..

-Widziałaś? I podglądałaś! Gośka!-zaczęłyśmy się śmiać.

-No tylko teraz nie wiem na którego mam obstawiać. Hmmm pewnie to Penchev.

-Skąd wiedziałaś?-zdziwiło mnie to na maxa.

Udostepniam kolejny post. Mam nadzieję, że komuś się spodoba. :)